بررسی اثرات حاد wbv بر منحنی فراخوانی رفلکس h در عضلات سولئوس و گاستروکنمیوس

هدف: برخلاف اثرات تسهیلی بیان شده پس از اعمال ویبراسیون کل بدن نتایج برخی مطالعات افزایش دپرشن پاسخ های عضلانی را نشان می دهد. همچنین این اثرات می تواند در عضلات با توزیع متفاوت فیبرهای عضلانی مختلف باشد. هدف مطالعه حاضر، بررسی پاسخ آنی و کوتاه مدت منحنی فراخوانی رفلکس h عضله سولئوس و گاستروکنمیوس خارجی به عنوان عضلات کند و تند انقباض پس از اعمال یک جلسه wbv بود. مواد و روشها: 26 زن سالم غیرورزشکار (سن 85/2 ± 11/26 سال) داوطلبانه در مطالعه شرکت کردند. افراد در دو جلسه آزمون و شم با حفظ وضعیت نیمه اسکوات بر روی صفحه ویبراسیون قرار گرفتند. در جلسه آزمون ویبراسیون با فرکانس hz30 و دامنه mm3 به صورت 3 ست 1 دقیقه ای اعمال شد. قبل، بلافاصله، 5 و 10 دقیقه بعد از اعمال ویبراسیون منحنی فراخوانی رفلکس h از عضله سولئوس و گاستروکنمیوس خارجی ثبت شد. یافته ها: نتایج ثبت منحنی عضله سولئوس در جلسه شم، افزایش معنی دار شدت مورد نیاز برای ثبت آستانه رفلکس h در هر سه ثبت بعد از مداخله، شدت تحریک لازم برای ثبت hmax بلافاصله بعد و نسبت hmax به mmax بلافاصله بعد و کاهش معنی دار دامنه قله به قله hmax فقط در زمان 10 دقیقه بعد از مداخله و دامنه قله به قله پاسخ mh بلافاصله بعد را نشان داد. نتایج مربوط به عضله سولئوس در جلسه آزمون نشان از افزایش معنی دار شدت مورد نیاز برای ثبت آستانه رفلکس h بلافاصله و 5 دقیقه بعد، دامنه قله به قله پاسخ mh 10 دقیقه از اعمال ویبراسیون و شدت تحریک لازم برای ثبت رفلکس hmax و نسبت hmax به mmax بلافاصله بعد و کاهش معنی دار شیب منحنی فراخوانی رفلکس h بلافاصله بعد از اعمال ویبراسیون دارد. یافته های اصلی مربوط به عضله گاستروکنمیوس خارجی در جلسه شم نشان دهنده افزایش معنی دار شدت مورد نیاز برای ثبت آستانه رفلکس h در هر سه ثبت بعد از مداخله و شدت تحریک لازم برای ثبت hmax بلافاصله و 10 دقیقه بعد و کاهش معنی دار شیب بلافاصله بعد بود. نتایج اصلی مربوط به این عضله در جلسه آزمون نشان از افزایش معنی دار شدت مورد نیاز برای ثبت آستانه رفلکس h و شدت تحریک لازم برای ثبت رفلکس hmax بلافاصله و کاهش معنی دار شیب منحنی فراخوانی رفلکس h بلافاصله و 10 دقیقه بعد از اعمال ویبراسیون می باشد. مقایسه بین دو عضله نشان دهنده کاهش درصد تغییرات دامنه قله به قله hmax در عضله سولئوس و افزایش آن در عضله گاستروکنمیوس در زمان ثبت 5 دقیقه بعد از ویبراسیون می باشد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار می باشد. نتیجه گیری: با توجه به شیفت منحنی فراخوانی هر دو عضله به سمت راست و پاسخ مهاری در دو جلسه شم و آزمون به نظر می رسد، حفظ وضعیت نیمه اسکوات روی دستگاه ویبراسیون خاموش و روشن و مکانیسم های کنترلی فعال شده مانند انقباض عضلات اکستانسوری در مهار منحنی فراخوانی رفلکس h موثر باشد و اعمال ویبراسیون نیز هیچ اثر تسهیلی بر این پاسخ مهاری نداشته است.